AH YALAN DÜNYA
Kavgada hep dayak yiyen çocuktum ben. O yaştaki çocuğun hayat mücadelesi miydi sokakta varolmak bilmiyorum ama annem artık sinirlenmeye başlamıştı. "Sen neden bi tane vuramadın?" diye sorardı hep. Vuramazdım, çünkü o benden hep küçüktü, hep zayıftı. Lanet olsun ki hep iriydim ben. Belki de toplum tarafından henüz şekillendirilemeyen karakterim, doğam aslında iyiydi, şiddeti reddediyordu belki de ilkel çağlarda yaşasak doğal seçilimde ilk elenen ben olacağım, yok edileceğim. Tam bir pasifisttim, şiddeti reddeden. Artık annemi bu doğa nasıl sinir ettiyse "bir daha dayak yeyip eve gelme, eğer biri sana bir şey yaparsa karşılığını vereceksin!" diye kızdı. Annem resmen vur, kır, parçala bu maçı kazan diyordu biri sana sataşırsa, çünkü ben hiç kavga başlatmazdım, emindi bundan. Dayak yemeyeceksin, hakkını savunacaksın, dayağını yersen de ağlayarak eve gelmeyeceksin diye aldım emirleri birinci elden. Söz verdim kendi kendime. Birisi bana vurursa ödetecek…